De wendingen van een carrière, maar ook van het leven

 Een aantal mensen vernamen het al, maar na meer dan 15 jaar verlaat ik mijn thuishaven, Houthulst. Professioneel althans. 

Na mijn studies belandde ik via wat omwegen in de dorpsschool. Eerst kreeg ik een aantal interims voor de kiezen, daarna werd het tweede leerjaar aan mij toegewezen omdat mijn voorgangster vroegtijdig op pensioen ging. Ik bouwde er een klein Geronimorijkje uit en ik genoot met volle teugen. Van de kinderen rondom mij, het ontwikkelen van eigen lesmateriaal, maar ook van mijn collega's. Het was een plaats van thuiskomen, zeker toen mijn privésituatie heel erg onstabiel werd. Mijn hart kon ik er luchten, maar ik kon mijn zorgen ook wat aan de kant schuiven. Want wat was het heerlijk om mezelf te kunnen zijn en me onder te dompelen in een warmte die de kinderen en collega's me gaven. 

Al ging het me professioneel niet altijd voor de wind. Als je je mentaal niet 100 procent voelt, vraagt het misschien soms net iets te veel om je aandacht over meer dan 30 kinderen te verdelen (daar moeten we niet flauw over doen). Ook thuis had ik het soms moeilijk om nog productief te zijn, terwijl ik vroeger uren achter mijn bureau kon doorgaan. Hier en daar waren er avonden dat ik even heel goed voor mezelf moest zorgen, dat ik moest bijslapen of dat de nood aan een babbel zo hoog was dat voorbereiden gewoon niet ging. Maar op die momenten teerde ik op mijn ervaring en op een vuur dat - ondanks alles - nog niet is geblust. Gelukkig!

Toen ik een kleine maand geleden - zonder overleg - te horen kreeg dat ik van het tweede naar het vierde leerjaar werd overgeplaatst, kreeg ik een figuurlijke klap. In eerste instantie voelde het misschien als een stomp in mijn maag, maar ik interpreteer die nu eerder als een noodzakelijke mep in mijn gezicht. Hé, wakker worden, actie ondernemen. 

Al jaren staan wij bij ons op school met twee leerkrachten voor de klas omdat de groepen steeds groter worden. Ik werd daar niet bepaald gelukkig van. Omdat ik al te vaak moest wisselen van co-teacher, maar ook omdat je de kinderen minder goed kent als ze met zoveel zijn. Je moet immers je aandacht onder hen verdelen en dat is een opdracht die niet te onderschatten valt. Heel vaak bleef er veel te weinig tijd over om lessen grondig voor te bereiden en dat vond ik voor mezelf, de klaswerking en de kinderen een aderlating. Waar ik kon, keerde ik het systeem de rug toe en probeerde ik er vooral voor al mijn kinderen te zijn. Wilde ik ook heel graag alle lessen zelf geven want dat vond ik altijd zo verrijkend. Kinderen die totaal niet graag rekenen, zie je soms openbloeien tijdens muzische lessen. Goeie spellers kunnen dan weer heel erg onzeker zijn bij het naar voor brengen van een toneeltje in een godsdienstles. Maar dit maakt onze job net zo boeiend. De kinderen in al hun facetten ontdekken, hen uitdagen en bijstaan bij hun ontwikkeling. Dit moest ik nu deels uit handen geven en laat loslaten nu niet meteen mijn favoriete werkwoord/bezigheid zijn.

Toen ik de zin hoorde: het is niet meer van 'niet willen zo werken', het is vanaf volgend jaar 'zo moeten werken', ging de deur voor mij figuurlijk dicht. Vandaar dat ik meteen zei dat ik een andere oplossing zou zoeken. Dat had helemaal niets met mijn collega uit het vierde te maken, laat dat duidelijk zijn. Maar voor mij voelde het echt als een 'no-go'. Waar ik privé soms mijn buikgevoel mis, stuurt het me professioneel altijd wel de juiste kant uit. Even heb ik getwijfeld om de overstap naar de privésector te maken of wilde ik misschien wel aan een nieuwe carrière in het middelbaar beginnen, maar mijn hart ligt voorlopig nog altijd bij de lagere school. Dus ga ik vanaf 1 (lees 2) september aan de slag in het lerarenplatform. Het is misschien een atypische stap voor iemand van veertig, maar ik weet zeker dat het een boeiend jaar wordt. Waar ik wellicht veel zal leren: over lesgeven, over kinderen en zeker ook over mezelf. Ik kijk er naar uit. Even geen klas meer, maar helpen waar ik kan en doen wat ik graag doe. Dat is voor mij het allerbelangrijkste!