Ik was negen toen ik moest trouwen

Stel je voor, pas negen jaar zijn en moeten trouwen van je ouders. In onze Westerse cultuur is het ondenkbaar, maar tot op vandaag gebeurt het nog steeds met heel jonge meisjes uit het Midden Oosten. Ze zijn nog maar een kind en moeten een huishouden runnen. Daarnaast wordt nog eens verwacht dat ze zich op zo'n jonge leeftijd ook al op seksueel vlak gaan openstellen, terwijl ze daar helemaal nog niet klaar voor zijn. Het wordt tijd dat er van Europa uit iets aan deze praktijken wordt gedaan want hun leven is nog maar amper begonnen en het lijkt eigenlijk al afgelopen. Dit zijn meisjes zonder toekomst als ze niet geholpen worden.

Gegevens

• Schrijfsters: Nojoud Ali en Delphine Minoui
• Uitgave: 2009
• Vertaald uit het Frans
• Vertaald door: S. Taggenbrock
• ISBN: 978 90 8990 084 5
• Uitgever: Arena
• Pagina's: 192

Flaptekst

Ik heet Nojoud en ik kom uit Jemen. Mijn ouders hebben me gedwongen te trouwen met een man die drie keer zo oud was als ik en die me seksueel misbruikte en sloeg. Op een dag ging ik de deur uit om brood te kopen en besloot toen dat ik niet meer terug zou gaan. Ik ging naar de rechtbank en vroeg om bescherming. Ik bleef daar wachten, net zolang tot een rechter bereid was naar me te luisteren.

Mijn beoordeling (++)

Dit boek handelt over Jemen en zijn tradities. In Europa en Vlaanderen horen wij heel weinig over dit land en daarom vind ik het leerrijk om een boek over deze cultuur met die tradities te lezen. Het is schokkend om te beseffen dat kinderen waar ik dagelijks les aan geef, moeten trouwen. Vanaf die dag hebben ze eigenlijk geen toekomst meer. Het gebeurt heel zelden dat zo'n gedwongen huwelijk goed afloopt en in dit verhaal is het zelfs een ware nachtmerrie. Er moet opgekomen worden voor deze meisjes zodat ze niet blijvend onrecht worden aangedaan.
Het boek las heel erg vlot en heeft mij zeker en vast iets bijgebracht. Sommige waargebeurde verhalen zijn niet altijd even goed geschreven, maar 'Ik was negen toen ik moest trouwen' heeft mij geboeid van begin tot einde.


Bron foto:
http://www.bol.com/nl/p/ik-was-negen-toen-ik-moest-trouwen/1001004006516513/

Een bloem van/voor een baby

Enkele jaren geleden kreeg een collega van mij een dochter. Aangezien ik toen een paar maandjes haar klas mocht overnemen, knutselde ik samen met het eerste leerjaar een cadeautje in elkaar.
De kinderen schilderden eerst een heel aantal wc-rolletjes (nu mag dat officieel niet meer gebruikt worden, ik weet het) in roze en geel. Alles werd aan elkaar geniet en in de rolletjes werd er crêpepapier gestopt. Daarna werden de letters van de babynaam versierd en aan de bloem bevestigd.

Getekend voor het leven van Rania Al-Baz

Wie van waargebeurde verhalen houdt, moet zeker eens dat van Rania Al-Baz lezen. Dit bekende gezicht uit Saoedie-Arabië maakte in haar jonge leven al heel wat mee. Op haar negentiende kreeg ze een baan als nieuwslezer en dit is heel opmerkelijk in het Midden Oosten. Ze voelt zich goed bij haar job, maar haar man is er niet zo tevreden mee. Rania wordt mishandeld en voor dood achtergelaten.

Gegevens

• Eerste uitgave: 2009
• Nederlandse uitgave: 2011
• Vertaald door Alice Teekman
• ISBN: 9789022557488
• Uitgever: Arena
• Pagina's: 221

Flaptekst

Rania Al-Baz groeit op in een welvarende Saoedische familie. Ondanks de strenge wetten in haar land, die het vrouwen verbieden om in het openbaar te verschijnen zonder mannelijke begeleider, weet zij op haar negentiende een baan te bemachtigen als nieuwslezer. Ze trouwt met een charmante muzikant en krijgt twee zoons. Hun leven ziet er gelukkig en succesvol uit.

Maar binnen de muren van het huis wordt Rania geterroriseerd door haar echtgenoot, die het succes van zijn rouw niet kan verkroppen. Op een kwade dag mishandelt hij Rania tot ze geen teken van leven meer geeft en laat haar daarna achter op de stoep van een ziekenhuis. Het kost enkele dagen om haar te identificeren, maar gelukkig weten de artsen Rania’s leven te redden en uiteindelijk haar gezicht te reconstrueren.

Haar zaak leidt tot grote verontwaardiging, zowel in haar eigen land als internationaal.

Mijn beoordeling (++)

Als je een liefhebber van waargebeurde verhalen bent, dan is dit boek zeker iets voor jou. Hou er wel rekening mee dat alles zich afspeelt in het Midden Oosten en meer bepaald in Saoedie-Arabië. Niet iedereen houdt er van om over andere culturen te lezen. Ik vind dat juist een hele verrijking. Er zijn al meerdere boeken geschreven over de relatie man-vrouw in deze streken, maar toch is ook dit verhaal van begin tot einde heel boeiend. Het leest vlot en je wordt als het ware in het verhaal getrokken. Dat vind ik nog steeds een heel erg belangrijke eigenschap voor een boek.

Veel leesplezier!


Bron foto:
http://www.boekerij.nl/nl/p4c6e861eb9b5c/8761/9789089900951/getekend-voor-het-leven.html

Tahmina Akefi en 'Geen van ons keek om'

Ik lees heel erg graag verhalen uit andere streken.Onze bieb werkt met verschillende symbolen op de rug van de boeken en koos daarom 'Geen van ons keek om' uit. Toen ik de voorkaft zag, was ik meteen verkocht. Het verhaal sprak me onmiddellijk aan en ik vond het ook een pluspunt dat het om een autobiografisch werk ging. Tahmina Akefi vluchtte op 12-jarige leeftijd met haar familie naar Nederland en werd er uiteindelijk NOS-journaliste en schrijfster.

Gegevens

• Eerste uitgave: 2011
• ISBN:978-90-445-1822-1
• Uitgever: De Geus
• Pagina's: 288

Flaptekst

De buurmeisjes Tiba en Setara wonen in Kaboel en zijn hartsvriendinnen. Samen maken ze plannen voor de toekomst. Dan rukken de moedjahedien op naar Kaboel. Het eerste bombardement verandert alles in één klap.

Mijn beoordeling (++)

Ik verwachtte heel veel van dit boek en het heeft me zeker kunnen bekoren. Het is net iets minder dan de boeken van Khaled Hosseini, maar ik heb het met veel interesse en emotie gelezen. De hel in Afghanistan wordt beschreven door een vrouw die er zoveel heeft meegemaakt dat het heel echt overkomt. Je kunt haar verlangen en haar pijn voelen. Akefi is uit haar vaderland moeten vluchten, maar ze voelt nog steeds een sterke connectie. Het boek is vlot geschreven waardoor het ondanks de ingewikkelde machtsstructuren in Afghanistan boeiend is en blijft tot het einde.


Bron foto:
http://www.boek.net/nederlandse-boeken/literatuur/romans/geen-van-ons-keek-om/9789044518221/index.html

Vadermoord van Amélie Nothomb

Na de kanjers van afgelopen weken en maanden nam ik dit keer enkele dunnere werken mee uit de bieb. Vadermoord van Amélie Nothomb is daar eentje van. Dit boek leest als een trein, maar heeft dan ook wat te weinig inhoud. Het handelt over een verstoten jongen die in huis wordt genomen bij een goochelaar en zijn vriendin. Het koppel zorgt jaren voor Joe, maar krijgt er uiteindelijk weinig voor in de plaats.

Gegevens

• Oorspronkelijke titel: Tuer le père
• Eerste uitgave: 2011
• Eerste Nederlandse uitgave: 2011
• Vertaling: Marijke Arijs
• ISBN: 978 90 8542 329 4
• Uitgever: De Bezige Bij Antwerpen
• Pagina's: 151

Flaptekst

Joe Whip is jong, getalenteerd en roekeloos. Als verloren zoon waagt hij zijn kans als goochelaar in het broeierige Nevada. Daar ontmoet hij de charismatische Norman Terence, die hem valsspeeltrucs leert. Norman wordt zijn mentor en een vaderfiguur voor hem. De band tussen de twee mannen lijkt onvoorwaardelijk, tot Joe zijn gevoelens voor Normans sensuele vriendin, de vuurdanseres Christina, niet langer kan onderdrukken. Het conflict tussen vaders en hun zonen is eeuwenoud, maar de strijd werd nog nooit zo onthutsend beslecht.

Mijn beoordeling (+)

Dit boek is goed geschreven en leest heel erg vlot, maar misschien net iets te vlot. Voor je het weet, zit je aan het einde van het verhaal en is er eigenlijk betrekkelijk weinig gebeurd. Amélie Nothomb is nochtans een schrijfster die in meer dan veertig talen wordt vertaald. Misschien zijn er andere boeken van haar die me meer kunnen overtuigen.


Bron foto:
http://www.bloggen.be/salon_antiphon/archief.php?ID=2097178

'Mijn naam is Hannah' van Valerie Blumenthal

'Mijn naam is Hannah' werd uitgegeven in de laatste jaren van de 20ste eeuw, maar het is nog steeds een bestseller. Valerie Blumenthal heeft nadien nochtans andere uitstekende boeken geschreven, maar deze blijft nog steeds haar bekendste. Daarom stond deze titel ook nog hoog op mijn lijst. Het boek beviel me en ik zou dan ook graag nog een paar andere titels van deze Engelse schrijfster lezen. Al staan er natuurlijk nog boeken op dat lijstje van mij...

Gegevens

• Oorspronkelijke titel: Saturday's Child
• Eerste uitgave: 1998
• Eerste Nederlandse uitgave: 2001
• ISBN: 90 443 0375 9
• Uitgever: The House of Books
• Pagina's: 285

Flaptekst

Isabella, een zelfstandige jonge vrouw, heeft haar leven goed op orde. Tot ze op een dag een klein meisje in een wandelwagentje voor een winkelcentrum ziet zitten. Niemand trekt zich iets van de peuter aan en Isabella neemt haar in een opwelling mee naar huis. Daar ontdekt ze tot haar schrik dat het kind duidelijke sporen van mishandeling vertoont. Ook vindt Isabella een briefje vastgespeld op haar kleren met de woorden: ‘Mijn naam is Hannah. Wie mij vindt mag me houden.’ Dat doet Isabella dan ook, niet vermoedend welke enorme problemen zij zich met deze beslissing op de hals haalt. 

Mijn beoordeling (+/++)

'Mijn naam is Hannah' is een meeslepend verhaal over moedergevoelens die plots de kop opsteken. Wie een ongelooflijk spannend boek verwacht, zal eerder teleurgesteld zijn in dit werk. Het is dan ook een roman pur sang. Niet in de trend van Mansell of Montefiore, maar eerder in het genre van Kristin Hannah en Tatiana de Rosnay. In sommige hoofdstukken van het boek gebeurt er betrekkelijk weinig, maar het verhaal is goed geschreven waardoor het aangenaam blijft om het te lezen. De verhaallijn over een kind dat zonder kwade bedoelingen wordt meegenomen, is ook nieuw voor mij. Daarom is 'Mijn naam is Hannah' me blijven boeien tot het einde.


Bron foto:
http://boekenpaleis.skynetblogs.be/archive/2009/07/04/gelezen-mijn-naam-is-hannah-valerie-blumenthal.html

Ana's wake van Cecilia Samartin

Na een superdrukke werkweek vond ik het wel eens tijd voor wat ontspanning. Als je door de ramen kijkt, zie je alleen maar regen dus dacht ik spontaan aan een bad. En wat is er heerlijker dan een dampende badkamer, een bad vol schuim en een romantisch boek. Ik las het laatste deel van Ana's wake in een ruk uit. Wie Montefiore wel weet te pruimen, zal ook dit boek met plezier ter hand nemen. Misschien niet van hetzelfde niveau, maar toch heel vermakelijk.

Gegevens

• Oorspronkelijke titel: Vigil
• Eerste uitgave: 2009
• ISBN: 978-90-475-1132-8
• Uitgever: Unieboek
• Pagina's: 384

Flaptekst

Aan het sterfbed van haar man wacht Ana op wat er komen gaat. Terwijl ze probeert het lijden van haar man zo draaglijk mogelijk te maken, denkt ze terug aan haar roerige leven en de offers die ze heeft gebracht.

Ana is geboren in El Salvador. Als de burgeroorlog uitbreekt wordt haar dorp aangevallen door rebellen. Zelf kan de zesjarige Ana ternauwernood ontsnappen dankzij de hulp van een Amerikaanse non, maar haar moeder en haar beste vriendje worden voor haar ogen vermoord.

Ze wordt ondergebracht in een klooster in Californië en na enkele jaren wordt ze gevraagd om het kindermeisje te worden van een rijke familie in de buurt. Ze komt terecht in een verstoord huishouden. Ana weet alle leden van de familie in de loop der jaren te beschermen en lief te hebben, maar ze draagt een geheim met zich mee dat het uiterste zal vergen van iedereen in de familie…

Mijn beoordeling (++)

Dit boek leest als een trein. Vooral het eerste en laatste deel. Je komt van alles te weten over het leven van Ana en Samartin slaagt erin om een goed beeld van het hoofdpersonage te schetsen. Net voor het plot neemt het tempo wat af, maar het einde van het verhaal maakt dat meer dan goed. Liefde en intriges staan centraal in dit boek en dit is dan ook een roman pur sang.

Meer info over het boek lees je hier.


Bron foto:
http://www.literatuurplein.nl/boekdetail.jsp?boekId=666050

Kader Abdolah en 'Het huis van de moskee'

'Het huis van de moskee' werd geschreven door Kader Abdolah. Dit is een Iraans/Nederlandse auteur die diverse romans en bundels met columns op zijn naam heeft staan. Het boek handelt over Aga Djan, tapijthandelaar en hoofd van een grote Iraanse familie die het huis van de moskee bewoont. Iedereen leeft vredig naast elkaar tot de sjah van Perzië wordt verdreven en er in 1979 - onder leiding van Ayatollah Khomeini - een revolutie ontstaat. Het land staat op stelten en de familie van Aga Djan dreigt uiteen te vallen.

Gegevens

• Uitgegeven in 2005
• Uitgeverij: De Geus
• 416 pagina's
• ISBN 9789044507683

Flaptekst

Al achthonderd jaar heeft de familie van Aga Djan een centrale positie in de stad. Al zolang ze er wonen brengen ze de geestelijke leider van de moskee voort. De imam is een belangrijk man, maar zeker zo belangrijk is Aga Djan: een tapijthandelaar die aan het hoofd staat van de bazaar. De rechtvaardige koopman leeft volgens de richtlijnen van de Koran en gebruikt zijn macht voor het welzijn van de mensen om hem heen. Als er een radicale stroming onder de ayatollahs ontstaat en Khomeini in Parijs een omwenteling voorbereidt, komt de Iraanse samenleving zoals Aga Djan die kent, onder druk te staan. Vrienden worden vijanden. Liefde wordt haat. Zelfs Aga Djan kan het tij niet keren.

Mijn beoordeling (+/++)

'Het huis van de moskee' is zeker een goed boek, maar heeft niet altijd een duidelijke verhaallijn. Voor mij kwam het verhaal soms wat onsamenhangend over waardoor ik niet op elk moment werd meegetrokken.

Misschien is het bij dit boek interessanter om het in een paar keer uit te lezen en niet telkens per tien bladzijden. Wellicht lees ik dit boek nog eens opnieuw.


Bron foto:
http://deletterschuur.blogspot.be/2011/08/leesclub-het-huis-van-de-moskee.html