De zaak Dutroux

Wie net als ik geboren werd in de jaren 80 van de vorige eeuw maakte in België de zaak Dutroux heel erg bewust mee. Toen Julie en Melissa dood werden terug gevonden, stond ik wenend voor het tv-scherm. Het is een beeld dat ik nooit meer zal vergeten. Hoe kon iemand in staat zijn een kind dit aan te doen?

Sommige zaken geraken daarna in de vergeetput, maar deze gruwel is te erg geweest waardoor niemand dit ooit zal kunnen vergeten. Daarnaast vragen de 'mensen' in kwestie te pas en te onpas hun vervroegde vrijlating aan... Ik kan begrijpen dat dit voor de nabestaanden en andere slachtoffers moeilijk te aanvaarden is.

Omdat het verhaal me altijd heel erg sterk heeft aangegrepen, las ik in de nasleep van dit hele gebeuren het boek over Sabine Dardenne. Dit is één van de meisjes die het trauma wel overleefde. Zij zat maar liefst tachtig dagen vast in de kelder van Dutroux, maar werd uiteindelijk bevrijd.

Gegevens

Auteur: Sabine Dardenne

Overige betrokkenen: Joris Vermeulen, Marie-Thérèse Cuny

Vertaald uit het: Frans

Vertaald door: Joris Vermeulen, N. Koch

Oorspronkelijke titel: J'avais douze ans, j'ai pris mon velo et je suis partie à l'école
Uitgeverij: Saffraan
Uitgegeven in: 2004

Pagina's: 221

ISBN: 9789049999711

Flaptekst

“Ik ben een van de weinigen die het geluk hebben gehad te ontsnappen aan een dergelijke moordenaar. Het vertellen van dit verhaal is voor mij een noodzaak en als ik al de moed heb om deze hellegang te reconstrueren, dan is het vooral opdat rechters pedofielen niet langer vrijlaten wegens ‘goed gedrag’, en zonder enige waarschuwing.”

Sabine Dardenne is twaalf jaar oud als ze door Marc Dutroux en zijn handlanger van haar fiets wordt gesleurd, in een busje wordt gedrogeerd en naar een onbekend huis wordt gebracht. Wat Sabine daar moet ondergaan is vreselijk. Zij moet zich uitkleden, Dutroux doet haar een ketting om de hals en bindt haar daarmee aan een bed. Na een paar dagen wordt Sabine naar een kelder overgebracht, waar ze in de tijd die volgt steeds weer wordt lastiggevallen door Dutroux. Aan het eind van haar gevangenschap krijgt ze gezelschap van Laetitia Delhez en enkele dagen later worden de meisjes door de politie bevrijd.

Ik was twaalf en ik fietste naar school is een buitengewone getuigenis van een jonge vrouw die tachtig dagen doorbracht in gevangenschap voordat zij van de dood werd gered. Sabine Dardenne schreef dit boek opdat de stem van de slachtoffers eindelijk gehoord zal worden en de fascinatie voor dit soort monsters voor altijd zal verdwijnen.

Mijn beoordeling

Dit boek heb ik helemaal niet gelezen omdat ik het mooi zou vinden. Daarom zet ik hier ook geen beoordeling in de vorm van plusjes. Op zich is het boek niet echt mooi geschreven, maar dat vind ik hier van ondergeschikt belang. Vele recensies vinden het verhaal saai omdat het eigenlijk de gekuiste versie is. Het klopt inderdaad dat de grootste gruwel ons bespaard blijft en daar ben ik eigenlijk blij om. Ik zou me anders een ramptoerist vinden en die zou hier niet op z'n plaats zijn. Het boek heeft me een beeld gegeven van wat de kinderen moeten hebben meegemaakt. Zo zijn waargebeurde verhalen nu eenmaal. Ik vraag me wel af of ik het nu nog zou lezen. Ik denk van niet... De gruwel is al lang bekend en het is uiteraard leuker om een iets ontspannender boek te lezen.


Bron foto:
http://www.bol.com/nl/p/ik-was-twaalf-en-ik-fietste-naar-school/9200000010705089/