Miko en de zeeprinses

Godsdienst is een vak die bij mij vaak wat blijft aanmodderen. Ik ben ervan overtuigd dat er heel wat dingen boeiend zijn om het er met de kinderen over te hebben, maar ik ben echt niet voor een handleiding. Alleen is dat het enige wat je voor handen hebt in je beginjaren. Slaafs volgen is helemaal niet mijn ding en ik word er vaak zowaar prikkelbaar van, maar ik moet mezelf blijven inprenten dat ik niet alleen in de eerste jaren in een leerjaar kan uitwerken.

Toch kom ik soms eens iets tegen dat ik heel graag wil onthouden voor de komende jaren. Een paar weken geleden bracht er een jongen van mijn klas een boek mee naar de klas. Ik lees daar dan vaak iets uit voor en nu ging het over 'Miko en de zeeprinses'. Het boek sprak me meteen aan want het zag er niet uit zoals vele andere voorleesverhalen. De tekeningen zijn Aziatisch getint en daarom wel vernieuwend voor heel wat leerlingen.

Soms valt de vormgeving dan reuze mee, maar is het verhaal ondermaats. Dan zou het boek mijn blogje echter niet halen en dit wel. Het is immers een heel mooi verhaal met een interessante boodschap. Liefde en egoïsme staan centraal en dat zijn volgens mij thema's die brandend actueel zijn. Het boek kan een fijn uitgangspunt zijn, maar het kan uiteraard ook als uitbreiding in de lessen godsdienst gebruikt worden.

Als ik er even over nadenk dan is het ook prima inzetbaar in de lessen taal (luisteren, creatief schrijven,...) of binnen muzische vorming. Het tekenen van een Aziaat kan misschien wel eens leuk zijn of een Aziatisch zelfportret is wellicht ook verrijkend :).